سوره‌های قرآن کریم

متن سوره ملک همراه با ترجمه و فایل صوتی

20 بهمن 1403
0 698 زمان تقریبی مطالعه 4 دقیقه

متن سوره ملک، سی‌وهفتمین سوره قرآن کریم و از سوره‌های مکی است که ۳۰ آیه دارد. این سوره با نام‌های دیگری مانند «تبارک» نیز شناخته می‌شود و یکی از سوره‌های پر فضیلت قرآن است که خواندن آن در شب‌ها توصیه شده است. سوره ملک به قدرت مطلق خداوند در آفرینش جهان، عظمت خلقت، و سرنوشت انسان‌ها پس از مرگ اشاره دارد.

نوشته های مشابه

پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«سُورَةُ الْمُلْكِ هِيَ الْمَانِعَةُ، تَمْنَعُ مِنْ عَذَابِ الْقَبْرِ.»
«سوره ملک، سوره‌ای بازدارنده است؛ از عذاب قبر جلوگیری می‌کند.»

فایل صوتی ترتیل سوره ملک

ترتیل سوره ملک با صدای اساتید پرهیزکار، محسن فرهمند و محمد صدیق منشاوی به‌صورت فایل صوتی در دسترس کاربران قرار دارد.

استاد پرهیزکار ترتیل سوره ملک
استاد پرهیزکار ترتیل سوره ملک
{{svg_share_icon}}
استاد محسن فرهمندترتیل سوره ملک
استاد محسن فرهمندترتیل سوره ملک
{{svg_share_icon}}
استاد محمد صدیق منشاویترتیل سوره ملک
استاد محمد صدیق منشاویترتیل سوره ملک
{{svg_share_icon}}

متن سوره ملک با ترجمه فارسی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۱﴾

بزرگا كسى كه فرمانروايى به دست اوست و او بر هر كارى تواناست‏ (۱)

الَّذِي خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَيَاةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَهُوَ الْعَزِيزُ الْغَفُورُ ﴿۲﴾

كسى كه مرگ و زندگى را آفريد تا شما را بيازمايد كه كداميك نيكو كردارتريد، و او پيروزمند آمرزگار است‏ (۲)

الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا مَا تَرَى فِي خَلْقِ الرَّحْمَنِ مِنْ تَفَاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَى مِنْ فُطُورٍ ﴿۳﴾

كسى كه هفت آسمان را توبرتو آفريد، در آفرينش خداوند رحمان، هيچ گونه نابسامانى نمى‏بينى، باز چشم بگردان آيا هيچ رخنه‏اى مى‏بينى؟ (۳)

ثُمَّ ارْجِعِ الْبَصَرَ كَرَّتَيْنِ يَنْقَلِبْ إِلَيْكَ الْبَصَرُ خَاسِئًا وَهُوَ حَسِيرٌ ﴿۴﴾

سپس دوباره چشم بگردان، چشمت خسته و مانده باز مى‏‌گردد (۴)

وَلَقَدْ زَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ وَجَعَلْنَاهَا رُجُومًا لِلشَّيَاطِينِ وَأَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابَ السَّعِيرِ ﴿۵﴾

و به‌راستى آسمان دنيا را به چراغهاى [ستارگان‏] آراستيم و آنها را رماننده شياطين گردانديم و براى آنان عذاب آتش افروخته، آماده ساختيم‏ (۵)

وَلِلَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ ﴿۶﴾

و براى كسانى كه به پروردگارشان كفرورزيدند عذاب جهنم [آماده‏] است و چه بد سرانجامى است‏ (۶)

إِذَا أُلْقُوا فِيهَا سَمِعُوا لَهَا شَهِيقًا وَهِيَ تَفُورُ ﴿۷﴾

چون در آنجا افكنده شوند، نعره آن را مى‏‌شنوند، و آن بر مى‏‌جوشد (۷)

تَكَادُ تَمَيَّزُ مِنَ الْغَيْظِ كُلَّمَا أُلْقِيَ فِيهَا فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُهَا أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَذِيرٌ ﴿۸﴾

نزديك است كه از خشم پاره پاره گردد، هرگاه كه گروهى در آن افكنده شوند، نگهبانانش از ايشان پرسند آيا هشداردهنده‏اى نزد شما نيامد؟ (۸)

قَالُوا بَلَى قَدْ جَاءَنَا نَذِيرٌ فَكَذَّبْنَا وَقُلْنَا مَا نَزَّلَ اللَّهُ مِنْ شَيْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ كَبِيرٍ ﴿۹﴾

گويند چرا، هشداردهنده‏اى نزد ما آمد، آنگاه [او را] تكذيب كرديم و گفتيم خداوند چيزى فرو نفرستاده است، شما جز در گمراهى بزرگ نيستيد (۹)

وَقَالُوا لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا كُنَّا فِي أَصْحَابِ السَّعِيرِ ﴿۱۰﴾

و گويند اگر [سخنان آنان را] به سمع قبول مى‏‌شنيديم يا تعقل مى‏‌كرديم، از زمره دوزخيان نبوديم‏ (۱۰)

فَاعْتَرَفُوا بِذَنْبِهِمْ فَسُحْقًا لِأَصْحَابِ السَّعِيرِ ﴿۱۱﴾

و بدين‏سان به گناهشان اعتراف مى‏‌كنند، لعنت باد دوزخيان را (۱۱)

إِنَّ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ كَبِيرٌ ﴿۱۲﴾

بیگمان كسانى كه به نهان از پروردگارشان مى‏‌هراسند، براى آنان آمرزش و پاداشى بزرگ است‏ (۱۲)

وَأَسِرُّوا قَوْلَكُمْ أَوِ اجْهَرُوا بِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿۱۳﴾

و سخنتان را چه پوشيده داريد چه آشكار، او به راز دلها داناست‏ (۱۳)

أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ ﴿۱۴﴾

آيا كسى كه آفريده است، علم ندارد؟ اوست باريك‏بين آگاه‏ (۱۴)

هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ ذَلُولًا فَامْشُوا فِي مَنَاكِبِهَا وَكُلُوا مِنْ رِزْقِهِ وَإِلَيْهِ النُّشُورُ ﴿۱۵﴾

اوست كسى كه زمين را براى شما رام گردانيد، پس در گوشه و كنار آن رهسپار شويد و از روزى او بخوريد و رستاخيز به امر [و در پيشگاه‏] اوست‏ (۱۵)

أَأَمِنْتُمْ مَنْ فِي السَّمَاءِ أَنْ يَخْسِفَ بِكُمُ الْأَرْضَ فَإِذَا هِيَ تَمُورُ ﴿۱۶﴾

آيا از آن كه در آسمان است ايمنيد كه شما را در زمين فرو برد، در حالتى كه آن ناگاه مى‏‌جنبد؟ (۱۶)

أَمْ أَمِنْتُمْ مَنْ فِي السَّمَاءِ أَنْ يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا فَسَتَعْلَمُونَ كَيْفَ نَذِيرِ ﴿۱۷﴾

يا از آن كه در آسمان است ايمنيد كه بر شما شن‏بادى بفرستد، زودا كه بدانيد هشدار من چگونه است‏ (۱۷)

وَلَقَدْ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ ﴿۱۸﴾

و به‌راستى كه پيشينيان آنان تكذيب پيشه كردند پس [بنگر كه‏] عقوبت من چگونه بود (۱۸)

أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ فَوْقَهُمْ صَافَّاتٍ وَيَقْبِضْنَ مَا يُمْسِكُهُنَّ إِلَّا الرَّحْمَنُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ بَصِيرٌ ﴿۱۹﴾

آيا به پرندگان بر فراز سرشان ننگريسته‏اند، كه بال گشاده‏اند و فرو بندند [آن را]، هيچ كس جز خداوند رحمان آنها را نگه نمى‏دارد، كه او به هر چيزى بيناست‏ (۱۹)

أَمَّنْ هَذَا الَّذِي هُوَ جُنْدٌ لَكُمْ يَنْصُرُكُمْ مِنْ دُونِ الرَّحْمَنِ إِنِ الْكَافِرُونَ إِلَّا فِي غُرُورٍ ﴿۲۰﴾

يا كيست آنكه سپاه شماست كه شما را در برابر خداى رحمان يارى دهد؟ كافران جز در [توهم و] فريب خوردگى نيستند (۲۰)

أَمَّنْ هَذَا الَّذِي يَرْزُقُكُمْ إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ بَلْ لَجُّوا فِي عُتُوٍّ وَنُفُورٍ ﴿۲۱﴾

يا كيست آنكه اگر [خداوند] روزى‏اش را باز گيرد، شما را روزى دهد؟ حق اين است كه در گردنكشى و رميدگى پاى مى‏‌فشرند (۲۱)

أَفَمَنْ يَمْشِي مُكِبًّا عَلَى وَجْهِهِ أَهْدَى أَمَّنْ يَمْشِي سَوِيًّا عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ ﴿۲۲﴾

آيا كسى كه به رو در افتاده نگونسار مى‏رود، رهيافته‏تر است، يا كسى كه استوار بر راه راست ره مى‏سپارد؟ (۲۲)

قُلْ هُوَ الَّذِي أَنْشَأَكُمْ وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِيلًا مَا تَشْكُرُونَ ﴿۲۳﴾

بگو او كسى است كه شما را پديد آورده است و براى شما گوش [ها] و چشم [ها] و قلب [ها] آفريده است، چه اندكمايه سپاس مى‏گزاريد (۲۳)

قُلْ هُوَ الَّذِي ذَرَأَكُمْ فِي الْأَرْضِ وَإِلَيْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۲۴﴾

بگو او كسى است كه شما را در زمين پديد آورد، و به نزد او محشور مى‏‌شويد (۲۴)

وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿۲۵﴾

و مى‏گويند اگر راست مى‏‌گوييد، پس كى اين وعده فرا مى‏رسد؟ (۲۵)

قُلْ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَإِنَّمَا أَنَا نَذِيرٌ مُبِينٌ ﴿۲۶﴾

بگو آگاهى از آن فقط نزد خداوند است، و من فقط هشداردهنده‏اى آشكارم‏ (۲۶)

فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِيئَتْ وُجُوهُ الَّذِينَ كَفَرُوا وَقِيلَ هَذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تَدَّعُونَ ﴿۲۷﴾

و چون آن را نزديك بينند، چهره‌‏هاى كافران اندوهگين شود و [به آنان‏] گفته شود، اين همان است كه [در دنيا از ما به شتاب‏] مى‏‌طلبيديد (۲۷)

قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَهْلَكَنِيَ اللَّهُ وَمَنْ مَعِيَ أَوْ رَحِمَنَا فَمَنْ يُجِيرُ الْكَافِرِينَ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ ﴿۲۸﴾

بگو ملاحظه كنيد، اگر خداوند مرا و همراهانم را نابود كند، يا بر ما رحمت آورد، پس كيست كه كافران را از عذابى دردناك پناه دهد؟ (۲۸)

قُلْ هُوَ الرَّحْمَنُ آمَنَّا بِهِ وَعَلَيْهِ تَوَكَّلْنَا فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ﴿۲۹﴾

بگو او خداوند رحمان است، كه به او ايمان آورده‌‏ايم و بر او توكل كرده‌‏ايم، زودا بدانيد كه چه كسى در گمراهى آشكار است‏ (۲۹)

قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ ﴿۳۰﴾

بگو ملاحظه كنيد، اگر آب شما در زمين فرو رود [ناپديد گردد] چه كسى براى شما آب روان مى‏‌آورد؟ (۳۰)

 

20 بهمن 1403
0 698 زمان تقریبی مطالعه 4 دقیقه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
{{svg_share_icon}}